Μια γιορτή μουσικής, χορού και χρωμάτων με ένα εκπληκτικό καστ και τον Ζακ Ντεμί (οι Ομπρέλες του Χερβούργου) να υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία. Η τελευταία επανέκδοση για φέτος το καλοκαίρι από την Summer Classics στις 19 Σεπτεμβρίου 2019.

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Jacques Demy, Παραγωγή: Γαλλία, 1967
Μουσική: Michel Legrand, Φωτογραφία: Ghislain Cloquet, Γλώσσα: Γαλλικα, Διάρκεια: 125’, Κατηγορία: Μουσική
Πρωταγωνιστούν: Catherine Deneuve, George Chakiris, Françoise Dorléac

Σύνοψη
Οι δεσποινίδες της Ροσφόρ είναι μια γλυκόπικρη ιστορία που εκτυλίσσεται στο λιμάνι του Ροσφόρ, όπου οι εραστές συναντιούνται μοιραία, επανασυνδέονται ή χωρίζουν υπό την μουσική του Michel Legrand. Με την Catherine Deneuve και την Francoise Dorleac να υποδύονται δύο δίδυμες αδερφές σε μια καθημερινή ιστορία με new wave χρώμα και ενέργεια, οι δεσποινίδες της Ροσφόρ ενσαρκώνουν τέλεια το όραμα του Demy για τη ζωή, που μπορεί απλώς να είναι μια μεγάλη γιορτή. Ένα πολύχρωμο μιούζικαλ με ατμόσφαιρα που δημιουργεί τέτοια αίσθηση ευφορίας, κάνοντας το σενάριο να μην έχει και τόσο μεγάλη σημασία.

Η Ντελφίν (Catherine Deneuve) και η Σολάνζ (Françoise Dorléac) είναι δύο γοητευτικές και πνευματώδεις εικοσιπεντάχρονες δίδυμες. Η ξανθιά Ντελφίν διδάσκει χορό και η κοκκινομάλλα Σολάνζ κάνει μαθήματα σολφέζ. Ζουν μέσα στη μουσική και ονειρεύονται να συναντήσουν τον μεγάλο έρωτα.

«Οι δεσποινίδες του Ροσφόρ», είναι μία αναφορά του Ζακ Ντεμί, στο «παλιό αμερικάνικο μιούζικαλ, μεταφερμένο σ' ένα παραμυθένιο γαλλικό λιμάνι, όπου οι ήρωες παίρνουν μια διάσταση πρωτόγνωρη, σχεδόν ποιητική». Η παρουσίαση δεν ξεχνάει να αναφερθεί στους σπουδαίους ηθοποιούς και χορευτές.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι τη μουσική της ταινίας - η οποία προτάθηκε για Όσκαρ το 1969 - είναι υπογεγραμμένη από τον σπουδαίο συνθέτη, Michel Legrand. Ενώ η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί την τρίτη ταινία της Catherine Deneuve όπου πρωταγωνιστεί μαζί με την αδελφή της Françoise Dorleac (η οποία έφυγε σε ηλικία μόλις 25 ετών, από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωση του φιλμ). Μαζί τους πρωταγωνιστούν δύο εξίσου σπουδαίοι Γάλλοι ηθοποιοί, ο Jacques Perrin και ο σπουδαίος Michel Piccoli.

Catherine Deneuve
Η Κατρίν Ντενέβ γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1943 και θρονιάστηκε για τα καλά στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα μέσα από το one of a kind μιούζικαλ του Ζακ Ντεμύ, «Οι ομπρέλες του Χερβούργου». Την εποχή των ομπρελών, η Ντενέβ, σε ηλικία μόλις 21 ετών, είχε ήδη ένα γιο, καρπό της βραχύβιας συγκατοίκησής της με τον, κατά 16 χρόνια μεγαλύτερό της, σκηνοθέτη (και μεγάλο καρδιοκατακτητή) Ροζέ Βαντίμ. Η Ντενέβ παντρεύτηκε ένα χρόνο αργότερα τον Βρετανό φωτογράφο Ντέιβιντ Μπέιλι, με τον οποίο χώρισε επτά χρόνια αργότερα. Στη συνέχεια, συνδέθηκε για κάποια χρόνια με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την ηθοποιό και τραγουδίστρια Κιάρα Μαστρογιάννι. [...]

Βιογραφία
Ο Ζακ Ντεμί γεννήθηκε στο Πονσατό τον Ιούνιο του 1931 και μεγάλωσε στη Νάντη. Υπήρξε ένας από τους πιο προσιτούς σκηνοθέτες που αναδείχθηκαν από το κίνημα του Nouvelle Vague, δεν τον ενδιέφεραν οι φορμαλιστικοί πειραματισμοί όπως τον Αλέν Ρενέ, ούτε η πολιτική στηλίτευση όπως τον Ζακ-Λυκ Γκοντάρ. Ο Ντεμί δημιουργούσε μέσα από τις ταινίες του έναν φανταστικό κόσμο πιο κοντά σε αυτό του Τριφό, αντλώντας έμπνευση από τα μιούζικαλ, τα παραμύθια και τη Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ. Ήταν παντρεμένος με την επίσης σκηνοθέτη Ανιές Βαρντά και πατέρας του Ματιέ Ντεμί. Ο Ζακ Ντεμί πέθανε στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1990.

Οι πιο σημαντικές στιγμές στη ζωή του Ζακ Ντεμί:
1945 Σε ηλικία 14 ετών έκανε την πρώτη απόπειρα στο σινεμά με το μικρού μήκους L' Aventure de Solange με τα παιδιά της γειτονιάς του.
1952 Πρώτη ταινία ως βοηθός σκηνοθέτη, το Lourdes et ses miracles σε σκηνοθεσία Georges Rouquier.
1955 πρώτη μικρού μήκους ταινία ως σκηνοθέτης, Le sabotier du Val de Loire, στο οποίο έγραψε και το σενάριο.
1959 Εμφανίστηκε στην ταινία του Τριφό Τα 400 χτυπήματα, στο ρόλο ενός αστυνομικού.
1961 Σκηνοθετικό ντεμπούτο με τη Λόλα.
1962 Παντρεύεται την σύντροφό του Ανιές Βαρντά.
1964 Η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του με τις Ομπρέλες του Χερβούργου (Les parapluis de Cherbourg).
1967 Μέτρια υποδοχή του φιλόδοξου Οι δεσποινίδες της Ροσφόρ (Les demoiselles de Rochefort) ένα ακόμα μιούζικαλ με την Κατρίν Ντενέβ και τους Τζιν Κέλι και Τζορτζ Τσακίρης.
1970 Σκηνοθέτησε ξανά την Κατρίν Ντενέβ στο δημοφιλές γαλλικό παραμύθι Peau d' Ane.
1972 Γύρισε την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία το The Pied Piper με τον Ντάνι Κέη.
1976 Παραβρίσκεται για πρώτη φορά στην απονομή των βραβείων Σεζάρ.
1977 Μέλος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών.
1982 Μετά από κάποια χρόνια κρίσης στην καριέρα του ανακάμπτει με το δραματικό μιούζικαλ Une chambre en ville.
1985 Διασκευάζει το μύθο του Ορφέα στην ταινία Parking.
1988 Γυρίζει την τελευταία του ταινία Trois Places Pour le 26.
[...]

Μισέλ Λεγκραντ
Ο Λεγκράν γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1932 στην παρισινή συνοικία Μενιλμοντάν (Ménilmontant), όπου και πέθανε, στις 26 Ιανουαρίου 2019. Ήταν γιος του συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας Ρεϋμόν Λεγκράν (1908-1974) και της Marcelle Der Mikaëlian, της αρμενικής καταγωγής τότε συζύγου του, η οποία ήταν αδελφή του γνωστού μαέστρου του μιούζικ-χωλ Ζακ Ελιάν (Jacques Hélian, 1912-1986).

10 λόγοι για τους οποίους ο Μισέλ Λεγκράν είναι (ίσως) ο μεγαλύτερος συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής
«Δεν μπορώ να περιγράψω πως γράφω τις μελωδίες και τα τραγούδια μου. Δεν έχω ιδέα. Τη μια μέρα μπορεί να γράψεις τρία καταπληκτικά πράγματα και την επόμενη τίποτα απολύτως.»

Αν υπολογίσει κανείς πως ο 81 ετών σήμερα Μισέλ Λεγκράν έχει υπογράψει μέσα σε πενήντα χρόνια καριέρας περισσότερα από 200 κινηματογραφικά και τηλεοπτικά soundtracks, τζαζ δίσκους, μπαλέτα και όπερες και πως τουλάχιστον το 80% από αυτά είναι σχεδόν αριστουργηματικά, τότε είναι φανερό πως οι μέρες της έμπνευσης του υπήρξαν κάτι περισσότερο από μία - μία.

Το υπερπαραγωγικός είναι ένα επίθετο που του ταιριάζει, αλλά αυτό δεν υπήρξε ποτέ το κυρίαρχο στο έργο ενός δημιουργού που από τη στιγμή που ξεκίνησε να εργάζεται στον κινηματογράφο (ακριβώς 60 χρόνια πριν το 1953) αντιμετώπιζε τη μουσική και δη την κινηματογραφική ως κάτι διαφορετικό από ένα απλό soundtrack ή κάτι που υπηρετεί απλά το όραμα του σκηνοθέτη.

Πριν από οτιδήποτε ο Λεγκράν έγραφε μουσική για την ίδια τη μουσική, για την ηδονή της μελωδίας και την ικανοποίηση μιας προσωπικής διαδρομής που άλλαξε την ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής, πράγμα που ο ίδιος δεν μπορεί παρά να το παραδεχτεί: «Είναι ναρκισσιστικό, αλλά, ναι έπαιξα ρόλο στην ανάδειξη της κινηματογραφικής μουσικής ως ένα αυτούσιο και εξίσου σημαντικό με τη σκηνοθεσία έργο. Αλλάξα τη μουσική την εποχή της nouvelle vague στη Γαλλία. Μετά στην Αμερική. Πρόσθεσα αρκετή κίνηση, δράση, προσμονή και τόλμη. Υπήρχαν πολύ καλές συνθέσεις που συνήθως οι παραγωγοί έτρεμαν να χρησιμοποιήσουν σε μια ταινία και τις πέταγαν στα σκουπίδια. Τι κρίμα. Υπήρχαν όμως και συνθέτες που θαύμαζα και ακολούθησα τα βήματά τους. Το κάνω ακόμη.» [...]